Na wstępie chciałabym zaznaczyć, że dzisiejszy wpis to moja, tylko i wyłącznie, subiektywna ocena i opinia zjawiska niejedzenia wśród tancerek (a być może nawet tancerzy) baletu. W ostatnim poście napisałam: jestem tancerką baletu, nie anorektyczką, ale podejrzewam, że kilkoro z Was może uważać inaczej, patrząc na moje zdjęcia. Największym motywatorem do tego wpisu był komentarz anonimowego czytelnika, który, po krótce mówiąc, stwierdził, że muszę chodzić głodna, skoro mam wystające kości.

Wrócę na chwilę do serialu Flesh&Bone. Wątek, że jedna z bohaterek traci wzrok na jedno oko z powodu drastycznej diety jest, przepraszam, ale dla mnie śmieszny. Owszem, podczas pobytu Mii w szpitalu jesteśmy świadkami sceny, w której matka dziewczyny 'usprawiedliwia’ córkę i wymijająco opowiada o poważnej chorobie neurologicznej Mii, której jednym z objawów są zaburzenia wzroku. Niemniej cała dramaturgia poprowadzenia tego wątku nie pozostawiała dla mnie złudzeń, że drastyczna dieta nasiliła objawy choroby. Podejrzewam, że producenci chcieli w jak najbardziej drastyczny sposób zobrazować problemy, z jakimi tancerki muszą się zmagać, aby utrzymać szczupłą sylwetkę, ale można to było pokazać w zupełnie inny, ale tak samo bolesny dla kobiety sposób. Niestety, biologia tak przystosowała kobiety do życia i rozmnażania, że w momencie zbyt gwałtownej utraty masy ciała, po prostu zanika miesiączkowanie. Każdy lekarz to potwierdzi. Wydaje mi się, że na pewnym etapie życia kobiety, utrata możliwości posiadania dzieci jest równie tragiczna, jak utrata wzroku na jedno oko. No ale… łatwiej było przedstawić w serialu formę zdecydowanie bardziej widoczną dla widzą niż wewnętrzny dramat tancerki. Podkreślam, to moje subiektywne spostrzeżenie. Ponadto, pierwsze objawy osłabienia i wycieńczenia organizmu związanego z odchudzaniem to prędzej omdlenia, spadek poziomu cukru czy brak siły na próbach. To mogłoby chyba nawet lepiej zobrazować problem w tego typu serialu. Pamiętajmy, że zawód tancerza, tak jak pisałam wyżej, związany jest z ogromnym wysiłkiem fizycznym, a co za tym idzie, z odpowiednią kondycją organizmu. A jedzenie to paliwo dla naszego ciała. Ja sama w pewnym momencie mojego życia bardzo schudłam, a złożyło się na to wiele problemów… miałam tego świadomość i starałam się przezwyciężyć w sobie niechęć do jedzenia. Było to trudne, trwało prawie rok, ale udało się. Dlatego wiem z własnego doświadczenia, jak to jest nie mieć siły na najprostszych próbach, a co dopiero na tych bardziej wymagających.

Dlatego niezmiernie WAŻNA JEST ZBILANSOWANA DIETA. Pisałam o tym tutaj. Nie zaprzeczam, sięgam po niezdrowe jedzenie, kiedy mam na to ochotę. Jem słodycze kiedy mam na to ochotę. Niemniej jednak, ze względu na pewne kłopoty związane ze zdrowiem (które posiadam odkąd się urodziłam, więc w żaden sposób nie są powiązane z faktem, że jestem tancerką) nie powinnam jeść tłuszczy. I znów, jak bumerang, powracam do tych indywidualnych uwarunkowań i fizjologii naszego organizmu…

I najważniejsze, powtórzę się… Zaburzenia żywienia dzieją się w głowie. Dlatego nigdy trafnie nie odpowiemy sobie na pytanie dlaczego fenomen odchudzania pojawił się w tak dużym odsetku wśród tancerek baletu. Czy jest to związane z ich osobistą estetyką pojmowania swojego ciała (typowy problem anorektyczek), czy partner zarzucił, że jest za ciężka, czy nauczyciel stwierdził, że jest za gruba… Aspektów jest prawdopodobnie wiele.