Chciałabym w dzisiejszym wpisie poruszyć temat w Polsce kontrowersyjny- opieka okołoporodowa. Niemniej wydaje mi się,  że warto o tym mówić.

Opieka okołoporodowa

Przed porodem bałam się miliona rzeczy. Włącznie z tym, że umrę i nigdy nie poznam mojego synka. Postanowiłam sobie już na początku ciąży, że nie będę czytać żadnych artykułów, a tym bardziej internetowych dyskusji mam… ale jak to w życiu,  chcąc nie chcąc trafiałam na jakieś budzące trwogę nagłówki. Staralam się mimo wszystko podchodzić do wszystkiego „trzeźwo”. Zależało mi na tym, aby czuć się komfortowo. A do tego nie są potrzebne luksusy, a profesjonalna opieka medyczna.

Wybór szpitala

Dla mnie był oczywisty- chciałam rodzić tam, gdzie dyżury ma mój lekarz prowadzący. Moja Pani doktor jest naprawdę wspaniała. Ciepła, pełna empatii, cierpliwa i bardzo wyrozumiała. Jeśli poszukujecie sprawdzonego lekarza ginekologa chętnie się podzielę kontaktem poprzez wiadomość prywatną.

Padło na Międzyleski Szpital Specjalistyczny. Pierwszym zdaniem, które wypowiada tu każda położna i lekarz po zapytaniu „czy rodzi pani u nas?” jest „tu nie ma znieczulenia”. I zapewne dla wielu z Was będzie to nie do pomyślenia, bo obecnie znieczulenie powinno dawać się na żądanie pacjentki bezdyskusyjnie. Ja jednak nie przywiązalam do tego dużej wagi- od początku planowałam rodzić bez znieczulenia.

Pierwszy kontakt ze „swoim szpitalem” miałam już w styczniu- trafiłam na oddział patologii ciąży w związku z kolką nerkową. Miałam możliwość poznania lekarzy oraz położnych. I..  byłam zaskoczona. Z tylu głowy miałam te wszystkie ponure opowieści. Pacjentki, które leżały ze mną na sali miały już przynajmniej jeden poród za sobą. O opiece w tym szpitalu każda wypowiadała się pozytywnie. Wszystkie położne odnosiły się do pacjentek z szacunkiem i zrozumieniem. Pomimo, iż sam wygląd szpitala nie jest wybitnie nowoczesny (nie oszukujmy się- trąci tam PRLem 😛 ale podobno zbliża się remont) to jest czysto i nawet całkiem wygodnie. Jedynie łazienki wymagają zdecydowanej poprawy.

Kilkudniowy pobyt w szpitalu utwierdził mnie w przekonaniu, że to tam właśnie chcę rodzić.

Kilka dni temu trafiłam w internecie na ankietę przygotowaną przez fundację Rodzić po ludzku, w której poruszana jest dokładnie ta tematyka- opieka okołoporodowa. Oczywiście ją wypełniłam. Chciałabym, aby przynajmniej częściowo wyglądało to tak, jak w Miedzylesiu. Pomijając zupełnie moje wspomnienia związane z fizjologią porodu, które nie są najlepsze… to naprawdę życzę każdej kobiecie takiej położnej, jaką miałam. Z żadną położną nie miałam specjalnego przygotowania (jedynie chodziliśmy do szkoły rodzenia) przed porodem, więc na salę porodową szłam zupełnie „carte blanche”.

Poród

Zanim trafiłam na salę porodową wspominałam, że chcę, aby przy porodzie był obecny mój mąż. Skierowano mnie do sali porodów rodzinnych. Ostatecznie była ze mną również moja mama- nikt nie robil żadnych problemów, nikt nic nie komentował. Badania miałam robione regularnie co godzinę, KTG było podłączone prawie cały czas, aby monitorować serduszko malucha.

Położna wręcz zachęcała mnie do krzyczenia jeśli uznam, że potrzebuję, pozwoliła mówić do siebie po imieniu i zwracała się do mnie za każdym razem „pani Anetko”. Zachęcała mnie do korzystania z wanny, piłek czy gazu rozweselajacego. W efekcie nic w sumie nie pomagało, chociaż położna dwoiła się i troiła żeby mi w jakiś sposób ulżyć.

Gdy zaczęłam mdleć i wymiotować, a poród nie postępował, lekarz zasugerował cięcie cesarskie. Zostałam o wszystkim poinformowana i powiadomiona, że przyjdzie do mnie anastezjolog. On również wszystko mi wytłumaczył- przede wszystkim objaśnił na czym polega znieczulenie w kręgosłup i dał do zrozumienia, że jest to najbezpieczniejsza forma znieczulenia. Dostałam do wypełnienia formularz przed operacją oraz wszelkie zgody do podpisania. Nic nie odbyło się bez mojej wiedzy czy zgody.

Po zabiegu

Po wykonaniu zabiegu widziałam jak lekarze badają dzidziusia- miałam ich stanowisko w zasięgu wzroku. Gdy zakończono badanie i stwierdzono, że maleństwo jest zdrowe, przyłożyli mi synka do twarzy. Następnie przez dwie godziny mój mąż trzymał naszego synka na rękach- podczas gdy ja dochodziłam do siebie w sali pooperacyjnej. Później przynieśli mi małego na karmienie, był ze mną od tamtej pory cały czas.

Po 12 godzinach od operacji położna poprosiła mnie o wstanie, abym przygotowała się do przeniesienia do sali poporodowej. Pomogła mi w umyciu się. Nie poganiała mnie, podawała potrzebne mi rzeczy, niczego nie komentowała choć ledwo mogłam się ruszać. Po przewiezieniu do sali, synek był cały czas ze mną.

Zarówno w sali pooperacyjnej jak i poporodowej podawano mi leki przeciwbólowe ilekroć o nie poprosiłam.

Opieka nad noworodkiem

O wszystkich badaniach, szczepieniach, pobieraniu krwi byłam informowana. Mogłam sama z maleństwem podejść na oddział neonatologiczny (znajdujący się na tym samym korytarzu) lub panie same zabierały maleństwo. Ponieważ następnego dnia po cięciu ledwo mogłam sie ruszać to było to dla mnie rozwiązanie bardzo korzystne. Położne pomagały mi w przystawianiu malucha do piersi, choć na szczęście synek nie miał problemów z prawidłowym ssaniem.

Do domu zostaliśmy wypuszczeni po 48h za zgodą zarówno lekarza ginekologa, jak i pediatry.

Jakie są Wasze doświadczenia? Ja naprawdę byłam bardzo pozytywnie zaskoczona. Mój poród nie potoczył się tak, jakbym tego chciała, ale lekarze nie mogli przecież tego przewidzieć. A ja w końcu pogodziłam się z samą sobą, że nie udało mi się urodzić naturalnie.

Poznajecie dekoracje? 😉 Wózek Mutsy Evo ze sklepu Muppetshop

MIŁEGO DNIA!
SIMPLE.DANCER